مطالعه اکثر کتب تاریخی که در یکصد سال گذشته در ایران منتشر شده است نشانگر وجود قلب حقایق تاریخی توسط تاریخنگاران ایرانی در راستای اهداف سیاسی و اجتماعی است. اکثر تاریخنگارانی که در ایران امکان نشر آثار خویش با حمایتهای مادی و معنوی دولتی یافتهاند بیتوجه به منطق حاکم در تاریخنویسی مدرن با نگارشهایی طرفگیرانه به بازنویسی گذشته ایران در راستای نژادپرستی فارسی پرداختهاند. تاریخنویسی مدرن ایران که در یکصد سال گذشته جامعه ایران را مخاطب قرار داد بیتوجه به سیر تکاملی علم تاریخ تحت تاثیر برخی از سیاسیون غرب اقدام به آفرینش آثاری نمود که امروزه نگاه نوین منطق تاریخ و متدولوژی جامع تاریخپژوهی بر عدم انطباق این آثار با حقایق تاریخی اذعان نموده و بسیاری از کتب تاریخ منتشره یکصد سال اخیر را کتبی آمیخته به غرض ورزی قلمداد مینماید.
چارچوب کلی تاریخنگاری مدرن ایران که با کمکهای همه جانبه دولتی در ایران به حیات خویش ادامه داده است برتریجویی فارسی در قالب برتری نژاد آریا، آسیمیلاسیون گروههای زبانی غیرفارس در ایران و ترکستیزی مشهود در بازخوانی گذشته میباشد. مطالعه آثاری که هماکنون به عنوان منابع اصلی تاریخنگاری مدرن در ایران مطرح است نشانگر عدم تطابق آن با معیارهای علمی موجود در علم تاریخ می باشد. در این نوشتار پس از ارائه شمایی کلی از متدولوژی تاریخنگاری مدرن سیر تاریخی نگاه پانفارسیستی و چرایی برتریجوئی فارسی در بسیاری از کتب تاریخ منتشره در یکصد سال اخیر در ایران مورد کنکاش قرار گرفته است.
برای دانلود نوشتار اینجا یا بر روی تصویر زیر کلیک کنید